Hotel Courtyard by Marriott
ul. Uniwersytecka 13, 40-007 Katowice
Tel: 32 601 00 27
Godziny otwarcia:
Część restauracyjna
Poniedziałek: 15:00 – 21:00
Wtorek: 15:00 – 21:00
Środa: 15:00 – 21:00
Czwartek: 15:00 – 21:00
Piątek: 15:00 – 21:00
Sobota: 15:00 – 21:00
Niedziela: 15:00 – 21:00
Część koktajlowa
Tymczasowo zamknięta
700 m2 powierzchni z możliwością aranżacji wg. własnych upodobań
125 m nad sercem Katowic, widowiskowa panorama aglomeracji śląskiej
Utytułowany mistrz barmański, autorskie drinki z unikatowymi składnikami
Autorskie menu, bazujące na sezonowych produktach
Wyciszony boardroom wyposażony w multimedia - idealny na najważniejsze spotkania
Dedykowana palarnia, możliwość zaparkowania w podziemnym parkingu
Hotel Courtyard by Marriott, ul. Uniwersytecka 13, Katowice
Jedna z najstarszych historii o koktajlu mówi, iż napój powstał w czasach prohibicji w Stanach Zjednoczonych. Człowiek o imieniu Old Man Bishop pomieszał rum, wódkę, whisky, gin, tequilę i syrop klonowy, otrzymując miksturę, która wyglądała jak mrożona herbata.
Kolidująca opowieść o pochodzeniu tego napoju jest opowiadana przez Roberta Butt’a. Twierdzi on, że wynalazł napój pod koniec lat 70., podczas konkursu barmańskiego w 1972 roku podczas pracy w Oak Beach Inn na Long Island w Nowym Jorku.
Pierwsze nawiązanie do koktajlu Cosmopolitan pojawia się w książce „Pioneers of Mixing in Elite Bars” w 1934 roku. Jednak opracowanie dzisiejszej receptury przypisuje się barmance Cheryl Cook tworzącej wówczas dla „The Strand” w Miami. Zastąpiła ona gin nową na rynku wódką cytrynową, a maliny – popularnym w tamtych czasach sokiem żurawinowym. Cospopolitan zyskał swoją największą sławę w latach 90. dzięki serialowi „Sex w wielkim mieście”, w którym to główne bohaterki niejednokrotnie smakowały tego koktajlu.
Stworzony w 1983 roku przez Dicka Bradsella w Soho Brasserie w Londynie dla będącej gościem pięknej damy, która poprosiła o „something what wake her up, and then fuck her up”. Przy pomocy ekspresu do kawy, który znajdował się w pobliżu jego zasięgu stworzył prosty, aromatyczny koktajl.
„Wstrząśnięty, niemieszany” oddaje sposób, w jaki powinien być przygotowany ulubiony drink Jamesa Bonda. Vesper martini stworzył Ian Fleming, angielski pisarz, któremu seria powieści o przygodach Bonda przyniosła sławę. Dokładny przepis na przygotowanie koktajlu Vesper podał Fleming w powieści „Casino Royale” z 1953 roku.
Autorem tego napoju był Ramon Marrero Perez – portorykański barman, który pracował w Beachcomber Bar, Caribe Hilton w San Juan. Kontynuował podawanie napoju w Caribe Hilton przez 35 lat po jego utworzeniu, a ostatecznie został nagrodzony za swoje wysiłki w 1978 roku, kiedy Portoryko oficjalnie ogłosiło koktajl narodowym napojem.
Jest jednym z najstarszych amerykańskich napojów mieszanych, rozpowszechnionych od czasów prohibicji. Po raz pierwszy zmiksowano go w USA, pod koniec XVIII wieku. Za autora tego napoju uważa się barmana ekskluzywnego klubu „Pendennis Club” w Lousiville, w stanie Kentucky, mieście licznych destylarni whiskey.
Ten szlachetny koktajl pochodzi od francuskiego działa artyleryjskiego z I wojny światowej. Zdolny do wystrzelenia 15 pocisków na minutę, francuski 75 był potężnym wszechstronnym działem. Trudno się dziwić, że francuski barman Henry Tepe, nazwał koktajl „Soixante-Quinze” (siedemdziesiąt pięć), przyrównywając dużą moc napoju do broni. Brytyjski powieściopisarz Alec Waugh nazwał go „najpotężniejszym napojem na świecie”, a Harry Craddock dodał „uderza z niezwykła precyzją”.
Koktajl powstał na Kubie wraz z uzyskaniem niepodległości po wojnie hiszpańsko – amerykańskiej. Ruchy wyzwoleńczo-niepodległościowe, sięgające jeszcze XIX w., zrodziły narodowy okrzyk rewolucyjny i toast „Viva Cuba Libre!”. W 1886r. w Atlancie, w stanie Georgia w USA, wprowadzono na rynek napój – Coca-Colę. W niedługim czasie na Kubie połączenie jej z rumem stworzyło doskonały long drink, nazwany na cześć rewolucji „Cuba Libre” (Wolna Kuba).
W latach dwudziestych, barman Fernard Petiot, pracował w jednym z paryskich barów i tam wykreował miksturę, składającą się w połowie z czystej wódki i soku pomidorowego. Drink ten nazwano Bloody Mary, co w dowolnym tłumaczeniu oznacza „Krwawą Mańkę”. Po pewnym czasie Petiot zwiększył objętość porcji do long drinka oraz zmienił proporcję wódki do soku, wzbogacił koktajl sokiem z cytryny, przyprawił solą i pieprzem oraz dodał sos Worcestershire. Dziś dodaje się do niej jeszcze sos Tabasco dla większej ostrości.
Jest wiele historii kryjących się za powstaniem tego koktajlu. Za pierwowzór mojito uważa się napój o nazwie ”El Draque” pity przez XVI-wiecznego angielskiego korsarza, kapitana Drake’a. Podstawę napoju stanowiło aguardiente (surowa forma rumu) zmieszana z lokalnymi tropikalnymi składnikami: limonką, sokiem z trzciny cukrowej oraz miętą. Chociaż ten napój nie był w tym czasie nazywany Mojito, było to oryginalne połączenie tych składników. Nazwa „Mojito” prawdopodobnie pochodzi od słowa „mojo”, które w potocznym tłumaczeniu oznacza czar.
Zombie pierwszy raz został stworzony przez Donna Beachcombera w 1934 roku. Tym koktajlem zapoczątkował trend na „tiki” bary w USA. Receptura koktajlu przez długi czas była utrzymywana w tajemnicy, a jej oryginalny skład znali tylko bliscy współpracownicy Donna. Pozostali pracownicy posługiwali się kodami, numery kodów odpowiadały numerom na butelkach w jego barze, które nie miały innej identyfikacji. Koktajl stał się najbardziej popularnym drinkiem lat 30. I 40. w całych Stanach Zjednoczonych.
Koktajl ten, Singapore Sling, był pierwotnie serwowany na przełomie wieków w Long Bar w hotelu Raffles w Singapurze. Było to kultowe miejsce spotkań, a oryginalna receptura została przypisana barmanowi – Ngiam Tong Boon. Receptura koktajlu szybko stała się bardzo popularna i już po kilku latach trafiła do Wielkiej Brytanii.
Istnieją dwie wersje powstania tego sławnego koktajlu. Pierwsza głosi, iż drink wymyślił w 1846 roku barman, który musiał zmiksować coś ”ekstra” wzmacniającego dla gościa zranionego w pojedynku. Druga podaje, że pewien barman w 1874 roku, w znanym do dziś „New York’s Manhattan Club”, jako pierwszy sporządził ten koktajl, komponując go specjalnie dla uczczenia wyboru gubernatora Samuela Tildena.
Jest to narodowy koktajl wywodzący się z Kuby. Słowo „daiquiri” pochodzi z języka Indian Taino, zamieszkujących niegdyś Karaiby. Napój został prawdopodobnie wymyślony przez amerykańskiego inżyniera górnictwa – Jennings Cox-a, który przebywał na Kubie w czasie wojny hiszpańsko-amerykańskiej. Koktajl ten był jednym z ulubionych koktajli między innymi amerykańskiego pisarza Ernesta Hemingwaya i prezydenta Johna F. Kennedy’ego.
Koktajl ten, sporządzony na bazie meksykańskiej wódki tequila, robionej z przefermentowanego soku z agawy, powstał w ostatnich latach XIX wieku., w Virginia City, w stanie Montana w USA. Jego autorem był barman, który stworzonemu przez siebie napojowi nadał nazwę od imienia swej przyjaciółki, przez przypadek zranionej podczas jednej z burd na awanturniczym wówczas Zachodzie.
Jedno z pierwszych odniesień do Corpse Reviver pojawiło się w 1861 roku w angielskim tygodniku satyrycznym „Punch, or The London Charivari”. Pierwsza receptura Corpse Reviver pojawiła się w książce „The Gentleman’s Table Guide” autorstwa E. Ricket’a i C. Thomas’a w 1871 roku. Mówiąc kolokwialnie- po nocy ciężkiego picia, wypicie jednego (a może nawet dwóch) jest skutecznym sposobem na „ożywienie ciała”.
Czasami nazywany ”Kir Cocktail” lub ”Kir Aperitif” . Stał się popularny we francuskich kawiarniach w połowie XIX wieku i został spopularyzowany przez Felix’a Kir po II wojnie światowej. Ówczesny burmistrz Dijon w Burgundii we Francji często podawał napój, by promować najlepsze produkty regionu.
Historia powstania Negroni głosi, że około 1920 roku podczas jednej z kolejnych wizyt w Caffe Casoni hrabia Camillo Negroni zasugerował swojemu przyjacielowi i barmanowi Fosco Scarselli, aby wzmocnił jego drinka zamieniając wodę sodową na gin. Sława Negroni szybko rozniosła się poza granice Włoch stając się jednym z najbardziej znanych koktajli świata.
Ten powszechnie lubiany koktajl powstał w 1924 roku w Paryżu, a po raz pierwszy sporządził go pracujący w małym bistro Harry Mac Elhone. Nazwę dla swego koktajlu zapożyczył od skonstruowanej po I wojnie światowej przyczepy motocyklowej. Side Car stał się szybko „drinkiem Paryża”, a serwowano go w takich lokalach, jak: „Ritz Bar”, Harry’s Bar”, czy „Rotunde”.
Oryginalny koktajl Tequila Sunrise zawierał tequilę, crème de cassis, sok z limonki oraz wodę sodową i był serwowany w hotelu Arizona Biltmore, gdzie został stworzony przez Gene’a Sulita w latach 30. XX wieku. Bardziej popularna, współczesna wersja koktajlu zawiera tequilę , sok pomarańczowy i grenadynę, a została stworzona przez Bobby’ego Lozoffa i Billy’ego Rice’a we wczesnych latach 70. Koktajl ten został spopularyzowany przez piosenkę Eagles z 1973 roku ”Tequila Sunrise” oraz słynny film z 1988 roku również zatytułowany ”Tequila Sunrise”.
Drink ten miał powstać w Fort Lauderdale na Florydzie pod koniec lat 80. XX wieku, kiedy to Republic National Distributor wypuścił nowy rodzaj likieru brzoskwiniowego. Ogłoszony został konkurs barmański. Jeden z barmanów zmieszał owy likier, wódkę oraz soki. Słodki drink był rozchwytywany przez studentów przybyłych na Florydę w czasie przerwy wiosennej. Barman spytany o nazwę koktajlu zastanowił się po co studenci przybywają w tę okolicę – dla plaży i sexu. Nie zastanawiając się długo, rzucił: „Sex on the beach”.
Próbując przyciągnąć klientów do swojej restauracji, lokalny restaurator Tony Mason wynalazł koktajl w 1980 roku. Był to bardzo lubiany i często zamawiany drink, w wyniku czego przedstawiciele Jacka Daniels’a wykorzystali napój do ogólnokrajowej kampanii marketingowej.
